Istorijat

RVAČKI KLUB –LEGENDE KAO UZOR NOVOJ GENERACIJI

Uz trčanje, skakanje, bacanje koplja ili gađanje lukom i strelom i rvanje je veština kojom su se ljudi bavili od pamtiveka, pa su crteži rvača nađeni još u pećinama u kojam su živeli praistorijski ljudi..

U srpskoj tradiciji rvanje takođe seže u daleku prošlost, pa još u narodnim pesmama možemo naći ono „uvatiše se u kosti junačke“. Iako je to od pamtiveka bila borbena veština, vremenom je prerasla u takmičenje, koje se često upražnjavalo u vidu junačkih borbi o seoskim slavama ili vašarima. I jedno od prvih (junačkih) takmičenja zabeleženo kod nas, na proslavi 50. godišnjice Drugog srpskog ustanka, 1865. u Topčideru, pored „trke pešaka“, „skakanja s mesta“ i „bacanja kamena s ramena“, imalo je na programu i „Rvanje – koji dvojicu obali dobiće dva dukata cesarska“.

Kao sport sa preciznim pravilima (h)rvanje, koje će ono „h“ kod nas nositi, tu i tamo, gotovo do početka Drugog svetskog rata, pojavljuje se u Evropi krajem 19. veka, a početkom 20-og i u austro-ugarskim zemljama koje će ga kao deo nasleđa uneti u novostvorenu Kraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca. Nakon Prvog svetskog rata osnivaju se i prvi (h)rvački klubovi, pre svih u Vojvodini, a u Beogradu se rvanje prvi put pojavljuje u „Radničkom“ oko 1922. godine, više kao veština koju su pojedinci propagirali, nego kao organizovana sportska aktivnost.

Rvanje je Beograđanima bilo nepoznat sport, pre nego što je pred publikom počela da se pojavljuje grupa rvača, na priredbama kulturno-prosvetne sekcije „Radničkog“. I kako su se prvi put pojavili, bivalo ih je sve više, ukupno čak pedesetak njih koji su posećivali treninge u kafani „Topčider“, da bi se docnije često selili. Jer. jurila ih je policija kojoj nije bilo simpatično to što se toliko njih muva baš oko jednog radničkog sportskog društva. A rvanje je jedno vreme bilo toliko omiljeno da su trenizni od 18 časova trajali do posle ponoći, kako bi svi stigli na red. Te 1922. godine održani su i prvi egzibicioni mečevi, ali je to još uvek sve bilo nezvanično i cela aktivnost kluba svodila se na priređivanje tih propagandnih, egzibicionih mečeva. I, tako je trajalo sve dok jednog dana 1926. godine, grupa rvača sombordskog „Amatera“, u to vreme šampiona države, nije došla u Beograd da traži posao i, naravno, svratila u „Radnički“ i kroz razgovor sa kolegama – rvačima predložila da zvanično osnuju rvačku sekciju. Među njima su bili: Vlada Uzelac, Šandor Šalaj, Dragi Jemrić, Dranja Karas, Proka Kirić, a pridružili su im se Milan Matić, Nenad Milovanović, Nikola Grbić, Dimitrije Glušac, Ilić i drugi – i „Radnički“ je odjednom napravio odličnu ekipu, jednu od najboljih u zemlji. Svoje mečeve rvači su i dalje priređivali zajedno sa „kulturnjacima“, ne bi li sakupili više publike i više crkavice od ulaznica, za opremu. Jer, vreme je bilo teško, a uslovi za treniranje još teži. Svi rvači bili su zaposleni i kod gazda radili i po 12 sati dnevno i posle toga išli na trening. A trenizni su se jedno duže vreme održavali u kafani „Marjanović“ u Bulevaru, kod Crkve Svetog Marka, da bi i odatle bili isterani nekoliko meseci pred državno prvenstvo u Zagrebu 1927. godine, prvo na kom su učestvovali kao „Radnički“. I pošto nisu imali gde, trenirali su na plaži, na pesku pored Save. Bio je to čist amaterizam, jer rvači su sami plaćali put na mečeve, na koje su nosili suvu hranu, a tamo (u Zagrebu, na primer) spavali gde i kako se snađu, najčešće u nekom tamošnjem radničkom klubu ili privatno kod svojih drugova – istomišljenika.

F br 156 – Faksimil iz „Politike“ 1926. godine

Uprkos svim, danas i nezamislivim teškoćama, rvači „Radničkog“ postizali su tih godina odlične rezultate, a ekipa u sastavu: Matić (bantam), Jovanović (perolaka), Uzelac (laka), Miljković (velter), Grbić (srednja), Jeremić i Karas (poluteška) i Milovanović (teška) – bila je najbolja u Srbiji i gotovo redovno rvači „Radničkog“ osvajali su najviše medalja na otvorenim šampionatima u Beogradu, Subotici, Vršcu i Somboru. U to vreme Prvenstvo Beograda su osvajali: Nenad Milovanović, od 1926. do 1931. neprekidno, Vlada Uzelac triput zaredom do 1927. do 1929. godine, Đorđe Jovanović 1928. i 1929. godine, Milan Matić od 1927. do 1930. godine, dok je Nikola Grbić bio stalni prvak Beograda i prvi koji se okitio titulom državnog prvaka. On je u Zagrebu 1927. a potom i u Somboru sledeće godine, pobedio sve svoje protivnike. No, Grbić je i u „Radnički“ došao kao već čuveni rvač, koji je nastupao za državnu reprezentaciju na Olimpijskim igrama u Parizu 1924. godine, kao član somborskog „Amatera“. I tamo je podelio peto i šesto mesto, iako su njegovi drugovi sve vreme pričali da su ga sudije pokrale u četvrtom kolu, posle tri ubedljive pobede. Grbić i Uzelac iz „Radničkog“ (uz još tri rvača iz drugih klubova) su izabrani i za put u Amsterdam na Olimpijadu 1928. godine, ali na kraju nije bilo para za njihov put.

Drugi osvajač državne titule u “Radničkom“ je bio Milan Matić, koji je bio nepobediv u Beogradu 1928. godine, uz bronzu u Ljubljani, godinu dana kasnije. Srebrne medalje na državnim prvenstvima u tom prvom periodu „Radničkog“ osvajali su: tri puta Vlada Uzelac (uz dva srebra i jednu bronzu) i jednom Nenad Milovanović, koji je pritom još dva puta bio treći.

I baš u vreme kad je rvačka sekcija u „Radničkom“ bivala sve jača, policija je 1931. godine zabranila rad celom društvu, zbog političkog rada i akcija njegovih članova. Tako je rasformirana i rvačka sekcija, čiji su se članovi rasuli na sve strane, pa su mnogi potom imali prilično uspeha i osvojili brojne medalje rvući za druge klubove. Šalaj je proteran u Mađarsku, gde je kasnije obešen kao komunista, Karas i Jemrić su prestali da se takmiče, a Grbić je otputovao u Argentinu, gde je takođe bio šampion u rvanju, a zanimljivo – i u šahu. Interesantno, Dimitrije Glušac, u to vreme najbolji rvač “Radničkog“, upravo je u trenutku gašenja kluba, kao prvi predstavnik „Radničkog“ u reprezetnaciji Jugoslavije, učestvovao na Evropskom prvenstvu u Pragu, da bi ga odluka o rasturanju kluba dočekala u Beogradu, a on potom bio jedan od osnivača rvačke sekcije u SK „Jugoslaviji“, gde je kasnije postigao i najveće uspehe.

U Literaturi koja tretira taj period pojavljuje se i podatak da je izvesni M. Popović 1935. godine osvojio državno prvenstvo u velter kategoriji, kao predstavnik „Radničkog“ iz Beograda. Kako klub u to vreme gotovo da nije imao nikakvih aktivnosti, moguće je da je M.Popović bio „usamljeni strelac“, a možda je u pitanju i greška (štamparska ili materijalna). Nismo uspeli da proverimo. Kažu da je rvačka sekcija u „Radničkom“ obnovljena krajem tridesetih godina, pred rat, ali o tome nikakvih sačuvanih podataka nema, tako da ovu informaciju ne možemo potkrepiti nikakvim rezultatima niti imenima.

Posle Drugog svetskog rata, na sednici uprave Beogradskog radničkog sport kluba 20. septembra 1945. godine, prvi put je predloženo da se obnovi rvačka sekcija i taj je predlog ušao u zapisnik sa sednice obnovljenog društva. No, predlog je ostao samo mrtvo slovo na papiru i došao je na dnevni red tek posle četiri godine, 1949. kada je u novinama objavljeno da „Radnički“ ponovo osniva rvačku sekciju i da poziva omladince da se upišu u društvo. Zanimljivo, među osnivačima ove nove rvačke sekcije našao se i Bora Jovanović, jedan od pionira one sekcije iz 1922. godine, koji je posle toga prestao da se bavi rvanjem, ali se ponovo kao sportski radnik aktivirao posle 27 godina. I, ubrzo se broj dečaka i momaka koji su želeli da postanu rvači popeo na 45, pri čemu su to mahom bili početnici, bez i jednog rvača koji je „omirisao“ strunjaču. Tako prvih nekoliko meseci i nije moglo biti nikakvih mečeva, dok su početnici strpljivo vežbali.

Već 1950. godine „Radnički“ je imao prve mečeve i to u Vojvođanskoj ligi, jer u Beogradu i užoj Srbiji nije bilo dovoljno klubova s kojima bi mogao da krene u ekipno takmičenje. Te 1950. godine „Radnički“ je u ligi ostvario deset pobeda i dva nerešena meča, a od šest prijateljskih mečeva dva je izgubio, a četiri dobio. Bio je to za prvu godinu, s početnicima, više nego dobar bilans. Omasovljena i ojačana, rvačka sekcija je 1951. godine registrovana kao samostalni rvački klub, s prvom i drugom ekipom i podmlatkom. Za prvog predsednika izabran je isti onaj Bora Jovanović iz 1922. godine, koji je ujedno bio i trener, zajedno sa Milanom Matićem, jednim od legendarnih rvača iz predratnih godina.

U 1951. godini stižu još veći uspesi. U višem rangu, Srpskoj ligi, klub nastavlja sa uspesima i sa osam pobeda, i po jednim remijem i porazom osvaja prvo mesto i stiče pravo na kvalifikacije za Saveznu ligu. Ali, baš tada je Savezna liga rasformirana, tako da „Radnički“ nije došao ni do nje, a nije bilo ni kvalifikacionih mečeva. No, klub je bio u usponu, a rezultatima koji su u prve dve godine postignuti (35 pobeda, četiri remija i sedam poraza) svi su bili prezadovoljni i perspektive su bile lepe, tim pre što je i omladinska ekipa od osam mečeva dobila šest, a na juniorskom prvenstvu Srbije osvojeno je jedno prvo, dva druga i dva treća mesta.

Od te godine, međutim, o rvačima „Radničkog“ sve se ređe čuje. Takmičenja je sve manje, klub se ne bori ni u jednom prvenstvu, a četiri meča u godinu dana zaista je malo za rvače koji žele da se bore. I iduće godine je malo mečeva, pa klub napušta još 20-ak rvača. Ipak, tračak nade stiže kroz nekoliko dobrih rezultata na juniorskim prvenstvima Beograda i Srbije, od kojih je najvrednija titula omladinskog praka Srbije koju je osvojio Jovan Laka u teškoj kategoriji, koji je time postao i juniorski reprezentativac Jugoslavije. Na seniorskom Prvenstvu Beograda te godine Stojanović je bio drugi, a Vesović, Petkov, Hanđa i mladi Laka su osvojili treća mesta.

PRVI REPREZENTATIVAC

I kao što je Jovan Laka bio prvi posleratni (doduše juniorski) državni reprezentativac, koji će otvoriti put brojnim sjajnim asovima „sa Krsta“, tako je prvi reprezentativac „Radničkog“ bio jedan od njegovih osnivača Vlada Uzelac, koji je svoj reprezentativni debi imao u porazu reprezentacije u Budimpešti protiv Mađarske od 0:6. A kako se tada borilo svedoči detalj da je Uzelac na državnom prvenstvu, na kom je osvojio prvo mesto u Somboru, imao sedam mečeva (isto toliko pobeda) u jednom danu, boreći se, kako sam reče „od jutra do sutra“, završivši finalni susret u pola tri ujutro. O kakvom se entuzijasti radilo, govori i podatak da je, dok je služio vojsku u Ljubljani, osnovao tamo rvački klub „Ilirija“, a da je posle 1931. godine, kada je rvačka sekcija u „Radničkom“ rasformirana, otišao u Sarajevo tražeći posao, a osnovao rvački klub „Hajduk“ koji će do početka rata tri puta biti ekipni državni prvak.

Kriza u „Radničkom“ dostiže vrhunac 1954. godine, u kojoj gotovo cela ekipa odlazi u druge klubove, dok na Krstu ostaju njih dvojica-trojica, bez ijednog meča u toj godini. No, već 1955. godine, predvođena neumornim trenerima i osvedočenim entuzijastama, bivšim rvačima, Milanom Matićem, popularnim Čika Macanom i Radošem Jovanovićem, koji će svoja interesovanja sve više usmeravati na džudo i karate, na Krstu se tiho oformljuje jezgro nove ekipe, kojom u četvrtoj deceniji postojanja počinje šesti život rvačkog kluba „Radnički“. Bili su tada, u dubokoj senci, iza „Partizana“, „Železničara“, „Crvene zvezde“, a od „Radničkog“ je u 1956. bila bolja čak i ekipa „Rakovice“. Krajem pedesetih za predsednika kluba dolazi Milorad Popović (da li je to M. Popović iz `35, godine?) koji pojačava trenerski štab i počinje stvaranje mlade i perspektivne ekipe. Tako su 15. maja 1961. godine Beogradskom teškoatletskom savezu prijavljena 23 aktivna takmičara, od kojih je najstariji imao 27, a dvojica najmlađih 15 godina. U toj ekipi bio je i tadašnji student elektrotehnike Momir Kecman, narednih godina jedna od rvačkih legendi sa Crvenog krsta. Osim što će dokazati da se uspešno može baviti vrhunskim sportom i biti dobar student, i što će tim svojim primerom privući u svoj klub i druge studente, Momir Kecman pokrenuće, zajedno sa Predragom Jankovićem i lavinu trofeja koji će narednih decenija stizati u vitrine kluba na Crvenom krstu. Kecman i Janković, naime, posle dugo godina, doneće 1967. godine „Radničkom“ dve titule pojedinačnog državnog prvaka Jugoslavije.

ERA MOMIRA KECMANA

Tu negde počinje i era Momira Kecmana, koji će, iz godine u godinu osvajati najznačajnije svetske trofeje. Pre druge, od ukupno šest pojedinačnih državnih titula (uz još dva srebra i jednu bronzu) Momir Kecman osvaja 1969. godine i donosi „Radničkom“ prvu (srebrnu) medalju sa Evropskog prvenstva, da bi isti uspeh ponovio i 1971. godine, kada osvaja i drugu državnu titulu. Iste godine Kecman je četvrti na svetu, a osvaja i dve od ukupno četiri svoje medalje na Trofeju šampiona, dok sa ekipom osvaja peto mesto u Saveznoj ligi Jugoslavije. Iduće, 1971. godine Momir Kecman ponovo osvaja prvenstvo države, drugo mesto na Mediteranskim igrama i drugo mesto na Svetskom prvenstvu, što je i njegov i najveći uspeh nekog rvača „sa Krsta“.

Tokom bogate takmičarske, trenerske ali i karijere sportskog radnika, Momir Kecman osvojio je na desetine raznih društvenih priznanja i odlikovanja, od Ordena zasluga za narod, pa do opštinskih priznanja. Jedno od najvrednijih stiglo mu je upravo u danima pred jubilarnu proslavu 90-godišnjice, kada ja dobio Nagradu Sportskog saveza Srbije za životno delo.

Treba istaći i 8. februar 1970. godine kada je „Radnički“ u Aranđelovcu, u kvalifikacionom meču za plasman u Saveznu ligu, savladao „Vardar“ iz Skoplja sa 11:9 i zajedno sa „Likom“ iz Zagreba plasirao se u elitnio takmičenje. Ekipu koja je ostvarila dugogodišnji san, činili su: Radivojević, Milovanović, Trifunović, Bogosavljević, Torbica, Mitrović, Janković, Kecman, Borojević i Ilić. Ekipi se u međuvremenu pridružio i teškaš Miroslav Čitaković, koji je do tada, kao član „Železničara“ osvojio sedam titula državnog prvaka.

Već 1971. godine Momir Kecman dobija snažnu „podršku“ od ostalih rvača „Radničkog“, jer se među osvajačima pojedinačnih trofeja pojavljuju i drugi „Krstaši“; Slobodan Đorđević i Miroslav Čitaković (koji biva proglašen i najuspešnijim rvačem ekipnog šampionata Jugoslavije) osvajaju titule prvaka Jugoslavije, Bojan Antanasijević iste godine uzima dve medalje na Trofeju šampiona i stiže do reprezentativne selekcije. Naredne, 1972. godine, uz Momira Kecmana, koji je peti na Olimpijadi, prvi u državi i dvostruki prvak Trofeja šampiona, pridružuju se i novi osvajači trofeja: Prvoslav Ilić koji te godine osvaja svoju prvu internacionalnu medalju, bronzu na Balkanskim igrama (koju će naredne dve godine „potvrditi“ sa dva srebra). Uz treće ekipno mesto u Saveznoj rvačkoj ligi, očito da su se složile kockice za najsvetliji trenutak u istoriji Rvačkog kluba „Radnički“ – osvajanje titule ekipnog državnog prvaka.

Ovu sjajnu generaciju vodio je stručni štab u kom su pored Milana Matića – Macana, bili i Mihajlo – Miša Lečić i Ivan – Vanja Čupić, a predvodili su je Miroslav Čitaković, Momir Kecman i Prvoslav Ilić. Tim su činili još i: Ivan Gigel, Ratko Kurtović, Miodrag Veselinović, Petar Radivojević, Slobodan Đorđević, Branislav Piperski, Miloš Trifunović, Bojan Antanasijević, Alija Zumberi, Zoran Mojsilov, Milan Zarić, Predrag Janković, Stevan Borojević, Slobodan Lakić i Danijel Perčić.

U osvajanju ekipne titule „Radnički“ je te 1973. godine po dva puta pobedio „Sentu“ (18:2 i 15:5), subotički „Spartak“ (1:7 i 13:5), zagrebački „Metalac“ (16:2 i 15:5), „Spartak“ iz Kočana (12:8 i 18:2) i „Proleter“ iz Zrenjanina; pobedu i remi ostvario je sa: varaždinskim „Varteksom“ (13:7 i 10:10), „Gavrilovićem“ iz Petrinje (10:10 i 8:4) i zagrebačkom „Likom“ (10:10 i 10:8), a jedini poraz doživeo od „Elektrovojvodine“ iz Sombora sa 11:9, da bi u revanšu bio ubedljiviji 11:7.

Šampionska ekipna titula bila je vrhunac jedne generacije. Posle toga došlo je do neke vrste zasićenja, tako da gotovo ista ekipa naredna dva ekipna prvenstva osvaja četvrto, odnosno peto mesto.

– Većina dotadašnjih prvotimaca bila je prezasićena rvanjem i bilo je jasno da moramo podmladiti ekipu – kaže Momir Kecman, koji je posle 1973 godine, zajedno sa Čitakovićem postao trener-takmičar. – Ostalo je nas nekoliko veterana, a kroz našu omladinsku školu, koja je stalno imala 60-ak članova, godišnje je kroz obuku prolazilo i po nekoliko stotina najmlađih.

Narednih nekoliko godina pioniri, juniori i seniori „Radničkog“ su najbolji u Beogradu, seniori i omladinci su najbolji i u Srbiji, dok je seniorska ekipa stalno između drugog (1977.) i četvrtog mesta u državnom prvenstvu.

Dok polako „pakuju“ ekipu od koje očekuju da ponovi uspeh generacije iz `73. godine, pojedinci „Radničkog“ svake godine donose pregršt medalja u vitrine svoga kluba. Miroslav Čitaković do kraja sedamdesetih osvaja pet zlatnih i jednu srebrnu medalju na pojedinačnim prvenstvima Jugoslavije, a u stopu ga prati Momir Kecman koji osvaja dve šampionske, dve vicešampionske i jednu bronzanu medalju na prvenstvima Jugoslavije. Uz njih, na pobedničkom postolju sve češće je i Prvoslav Ilić, koji tih godina osvaja jedno prvo, tri druga i dva treća mesta u državi. Prvaci države u tom periodu su i: Slobodan Đorđević 1974. i Jovan Radakov 1980. godine. Blage Zdravskovski 1980. godine osvaja drugo mesto u državi, uz još jedno treće dve godine ranije. Listu osvojenih medalja na državnim prvenstvima sedamdesetih godina zaključuju: Slobodan Popović, koji je osvojio drugo, te Boško Kecman, Pero Dozet i Mirko Jerković, koji osvajaju treća mesta u državi upravo na kraju ove decenije, 1979. i 1980. godine.

Sedamdesetih godina brojne medalje osvajaju i juniori „Radničkog“, od kojih ćemo ovde pomenuti „samo“ one sa državnih prvenstava na kojima: Jovan Vekić osvaja zlato 1975. Blage Zdravkovski je šampion 1976. Zoran Mojsilov je dva puta drugi, a treća mesta osvajaju Jovica Stojković, Vladan Mićanović, Goran Stošić i Miroslav Pantić.

LEGENDARNI ĆIRA

O Miroslavu Čitakoviću, popularnom Ćiri, kako su ga svi u „Radničkom“ zvali i danas se pričaju urbane legende, kao o jednom od decenijama najjačih ljudi u gradu i kao o veoma uspešnom, ali i ćudljivom rvaču koji je godinama bio ubedljivo najbolji teškaš u državi, ali iz nekih samo njemu znanih razloga, baš u periodu kad je po mnogim mišljenjima bio najbolji na svetu, odlučio da više ne nastupa za reprezentaciju u kojoj su rvali i osvajali svetske medalje neki momci koje je on u Jugoslaviji lako pobeđivao. Uostalom, Miroslav Čitaković je osvojio četrnaest titula pojedinačnog državnog prvaka, pri čemu je prvu polovinu tih trofeja (prvi 1958. kad je imao 21 godinu) osvojio kao član „Železničara“, a drugu kao član „Radničkog“, od čega poslednju titulu 1980. u svojoj 43. godini, da bi potom još nekoliko puta osvajao drugo mesto na državnim prvenstvima u slobodnom stilu, poslednji put 1984. godine u 47. godini. Iako je u međuvremenu završio ekonomiju, ceo život ostao je vezan za rvanje, pa i danas u sedamdesetim godinama ima svoju grupu momaka koje priprema i koje svakako ima čemu da nauči.

U istom periodu stižu i nove internacionalne medalje, pa Karolj Kasap i Prvoslav Ilić osvajaju 1979. godine zlatna odličja na Mediteranskim igrama, Ilić je dvaput drugi na Balkanskim igrama, a osvaja i bronzu na Prvenstvu Evrope 1980. Svi pomenuti pojedinci takmiče se i za državnu reprezentaciju i na najvećim svetskim takmičenjima osvajaju uglavnom mesta između četvrtog i šestog, pri čemu su medalji najbliži (4. mesto) bili : Momir Kecman na Svetskom prvenstvu 1973, Prvoslav Ilić na Evropskom prvenstvu 1978. koji je osvojio i peto mesto na Olimpijadi 1980. godine. Lista drugih renomiranih internacionalnih takmičenja i otvorenih međunarodnih prvenstava pojedinih zemalja na kojima su rvači „Radničkog“ osvajali medalje podugačka je, a pored već pomenutih imena na njoj se među osvajačima pojavljuju još i: Jefta Delić, Predrag Knežević i Mirko Knežević. To su ujedno i svi reprezentativci Jugoslavije iz tih godina.

Sabiranjem svih tih pojedinačnih medalja i imena, jasno je ko dan da je „Radnički“ krajem sedamdesetih ponovo „skockao“ fantastičnu ekipu i ispoljio jasne i opravdane ambicije za novu ekipnu titulu. No, iz razloga koje je ovde teško i neuputno navoditi, u ekipnim šampionatima tih godina, 1980. i 1981. godine, ekipa sa Crvenog krsta, ne uspeva da prekine sedmogodišnju dominaciju subotičkog „Spartaka“ i osvaja „samo“ treća mesta. I, bez obzira na sva ona pojedinačna odličja i na činjenicu da je Savezna liga u rvanju tih godina jača nego ikad, jer i jugoslovensko rvanje kao sport tih godina u svetu postiže najveće uspehe u svojoj istoriji, ipak osvajanje trećih mesta u šampionatu, sa ekipom od koje su svi, a pre svega njeni članovi, očekivali više, predstavlja prilično razočaranje. Kako ni perjanice, najuspešniji predvodnici ove generacije i njihove duhovne i sportske vođe, Momir Kecman (tada napunio 40 godina) i Miroslav Čitaković (43), već odavno nisu bili u „cvetu mladosti“ to su svi u klubu ova dva treća mesta shvatili kao nepovratno propuštenu šansu. I opredelili se za pojedinačne rezultate, da bi nakon par godina, formalno zbog visokih troškova, a praktično zbog presahlih ekipnih ambicija, odustali od ekipnog šampionata. Do neke nove decenije i nove generacije.

U nizu monogobrojnih osvajača trofeja u raznim starosnim i težinskim kategorijama, na prvenstvima od Beograda do Jugoslavije, pomenućemo samo seniorske medalje sa državnih prvenstava, reprezentativne nastupe, kao i pojedinačne titule jugoslovenskih prvaka u mlađim kategorijama.

Medalje na državnim prvenstvima u prvoj polovini osamdesetih godina, osvajaju: Jovan Radakov (prvo mesto 1981.), Prvoslav Ilić (četiri prva. jedno drugo i jedno treće mesto), Miroslav Čitaković (tri druga mesta), Predrag Đurđević (dva druga i jedno treće), Karolj Danji ( jednom drugi i dvaput treći), Mirko Jerković (po jedno drugo i treće), Slobodan Popović (dvaput treći), Blage Zdravkovski, Boško Kecman i Rade Dacijar (po jednom treći).

Najvrednije uspehe u prvoj polovini osamdesetih na internacionalnoj sceni postiže Prvoslav Ilić, koji 1982. godine osvaja srebrnu medalju na Prvenstvu Evrope (godinu dana kasnije je peti), kao i drugo mesto na Mediteranskim igrama 1983. godine, uz pregršt medalja na raznim visoko-rangiranim međunarodnim turnirima.

Od ostalih trofeja u tom periodu treba pomenuti prvo mesto na Trofeju šampiona, koje 1984. godine osvaja Karol Danji, jedno prvo i jedno treće mesto Sretena Stanjka i po jedno drugo mesto Miloša Pantića i Zorana Tošića na pojedinačnom Prvenstvu Jugoslavije za mlade do 20 godina. Posebna žetva medalja ostvarena je u tom periodu na juniorskim državnim prvenstvima na kojima prva mesta u prvoj polovini osamdesetih osvajaju: Zoran Tošić (uz jedno treće), Miloš Pantić (dva puta prvi), Sreten Stanjko (uz tri druga mesta), Goran Kasum (dva puta prvi), Goran Ljuboja (dvaput prvi, uz jedno drugo mesto i jedno treće na kadetskom prvenstvu), Zdravko Zeljković i Mladinko Šumar. Dragan Andrejić osvojio je dva treća mesta, Predrag Radulović dva druga, Dejan Čolaković, Izet Karišnik, Saša Mutlak, Nemanja Lazić i Kokan Ćuković po jedno drugo, a Ivan Gegović, Mihailo Stanković, Aleksandar Antonijević, Nemanja Stefanović, Zoran Obrenović, Zoran Stanković i Saša Drenovac po jedno treće mesto. Na pionirskim prvenstvima Jugoslavije (do 14 godina) u tom periodu prva mesta osvajali su: Jovan Ćuković, Mladen Kecman i Kokan Ćuković, drugi su bili: Vasa Perić i Mirko Kojić, a treći: Predrag Radulović, Božidar Ivančić, Bogdan Kecman, Goran Tufegdžić i Draško Ševo.

U 1986. godini dve titule državnog prvaka, u grčko-rimskom i slobodnom stilu, osvaja Bernard Ban, dok Goran Kasum i Prvoslav Ilić osvajaju (u različitim stilovima) po srebrnu i bronzanu medalju. U konkurenciji nada (do 20 godina) Goran Kasum osvaja dve titule državnog prvaka, u grčko-rimskom i u slobodnom stilu, a Milan Nikolić „samo“ u grčko-rimskom. Među juniorima te godine prvaci Jugoslavije u slobodnom stilu su Mihajlo Stojković i Vojislav Bain. Kod mlađih juniora (do 16 godina) prvaci Jugoslavije su: Živojim Ćirić i Nenad Ivkov u slobodnom, a Vasilije Perić, Mihajlo Stojković i (opet) Nenad Ivkov u grčko-rimskom stilu. Najzad, u kategoriji pionira (do 14 godina) prvaci Jugoslavije za 1986. godinu bili su: Nikola Bižić, Mladen Kecman i Dejan Štefanović, svi u grčko-rimskom stilu.

Na državnom prvenstvu 1987. godine Bernard Ban osvaja prvo mesto u grčko-rimskom i drugo u slobodnom stilu, Goran Kasum i Franc Podlesek su prvi u grčko-rimskom, a Prvoslav Ilić je prvi u slobodnom i treći u grčko-rimskom stilu. Prva mesta u grčko-rimskom stilu osvajaju i kadeti Safet Redžović i Kokan Ćuković. Kao članovi reprezentacije Jugoslavije Podlesek i Ban nastupaju na Evropskom prvenstvu i osvajaju šesto, odnosno sedmo mesto. Podlesek je i sedmi na Svetskom prvenstvu, a osvaja i prvo mesto na Mediteranskim igrama.

PRLE – TREĆA LEGENDA

Svi koji poznaju rvanje i sport uopšte složiće se da je, uz Momira Kecmana i Miroslava Čitakovića, Prvoslav Ilić – Prle bio jedan od tri musketara koji su pronosili slavu rvačkog kluba sa Crvenog krsta. I to, poprilično dugo. Iako (naj)mlađi od dvojice slavnih prethodnika, sa kojima je bio zajedno u klubu i kao klupski drug, ali i kao učenik i naslednik, Prvoslav Ilić je prvu značajniju medalju osvojio kad je imao 20 godina, na Balkanskom prvenstvu, da bi ih potom osvojio na stotine (verovatno ni sam ne zna koliko). Samo onih na državnim prvenstvima u grčko-rimskom stilu ima 15, a za one u slobodnom nemamo potpunu evidenciju, dodajmo evropske, mediteranske, balkanske i druge internacionalne turnire i … kao što je imao sreću da stasava uz iskusnog Miroslava Čitakovića, to je ujedno bio i peh, jer su često bili zajedno u najtežoj kategoriji, pa se tako desilo da su na dva državna prvenstva obojica donosila medalje u istoj kategoriji. Uz sve moguće trofeje, Prle je imao i tu sreću da bude član one šampionske ekipe iz generacije `73. ali i nesreću da „zaključa“ vrata kluba, u trenutku kad su svi iole stariji (a duplo mlađi od njega) početkom devedesetih napustili klub, da bi na kraju i on otišao u zrenjaninski „Proleter“, da tamo u 42. godini osvoji i svoju poslednju medalju na državnom prvenstvu. Jedinu izvan „Radničkog“.

U olimpijskoj 1988. godini Goran Kasum, Franc Podlesek i Bernard Ban nastupaju na Olimpijadi u Seulu, na kojoj je medalji najbliži Kasum koji osvaja peto mesto. Te 1988. godine na Prevenstvu Jugoslavije Bernard Ban ponovo osvaja dva prva mesta, dok Goran Kasum i Franc Podlesek osvajaju po jedno prvo mesto, u grčko-rimskom, odnosno slobodnom stilu. Safet Redžović ponovo postaje kadetski, a Nikola Bižić pionirski prvak Jugoslavije. I u 1989. godini Bernard Ban ponovo osvaja dve državne titule, Nandor Sabo je prvi, a njegov brat Geza drugi u grčko-rimskom stilu, dok Prvoslav Ilić osvaja dva treća mesta. Sad već u kategoriji omladinaca Safet Redžović osvaja drugo mesto u Jugoslaviji. Na internacionalnoj sceni te godine Nandor Sabo i Goran Kasum osvajaju istovetna šesta mesta na Svetskom prvenstvu, dok Sabo na Evropskom prvenstvu osvaja šesto.

Tokom 1990. godine Nandor Sabo osvaja prvo mesto u državi u kojoj je Goran Kasum drugi, a treći su Geza Sabo i Mladinko Šumar. Ista dvojica rvača osvajaju te godine i medalje na svetskim takmičenjima, i to: Goran Kasum bronzu na Svetskom prvenstvu, a Nandor Sabo srebro na Svetskom kupu.

U 1991. godini Goran Kasum je prvak (poslednji put one „stare“) Jugoslavije, braća Nandor i Geza Sabo osvajaju druga mesta, baš kao i Safet Redžović, koji je još uvek junior (pa osvaja i titulu državnog omladinskog prvaka), dok veteran Prvoslav Ilić osvaja treće mesto. Tu 1991. godinu ukrašava Goran Kasum, ponovo osvojivši bronzanu medalju na Svetskom prvenstvu, a Goran Kasum i Nandor Sabo osvajaju te godine i srebrne medalje na Mediteranskim igrama u Atini.

Po mnogo čemu gadne, 1992. godine titulu državnog prvaka osvaja Nandor Sabo, dok je Safet Redžović treći. Goran Kasum i Nandor Sabo učestvuju te godine na Olimpijskim igrama, na kojima Kasum osvaja peto mesto.

Ta 1992. godina bila je godina raspada, kako one velike bivše Jugoslavije, od koje će privremeno, pod firmom SR Jugoslavije, ostati samo Srbija i Crna Gora, tako i „Radničkog“ iz kog, zbog besparice, u druge klubove odlaze gotovo svi trofejni rvači. Tako će se narednih godina klub orijentisati na negovanje isključivo mlađih kategorija. Da na njima „Radnički“ o(p)staje već te godine nagoveštavaju Stanko Bogdan i Goran Dorontić, koji osvajaju prva mesta među pionirima, dok je Batrić Karadžić drugi u toj konkurenciji, a Ivan Zarić treći u konkurenciji kadeta..

Već 1993. godine nema seniorskih medalja, ali zato pregršt odličja donose juniori, omladinci i kadeti. Mladen Kecman osvaja drugo mesto u državi među juniorima, Branko Topalović i Dalibor Perović osvajaju treća mesta u državi među omladincima, dok je Milan Jovanović prvi, a Stanko Bogdan treći među kadetima.

U 1994. godini Ivan Zarić je juniorski, a Goran Mladenović omladinski prvak Jugoslavije. Stanko Bogdan, Mladen Kecman i Milan Jovanović te godine osvajaju treća mesta na omladinskom Prvenstvu Jugoslavije, a Stanko Bogdan je uz to i kadetski prvak Jugoslavije i drugi u juniorskoj konkurenciji. Jubilarne 1995. godine u kojoj Sportsko društvo slavi 75. godina postojanja, Stanko Bogdan osvaja titulu juniorskog, a Miloš Zarić kadetskog prvaka Jugoslavije. Za sve te uspehe u periodu od 1992. do 1995. godine zaslužan je i bivši as kluba Jefta Delić, koji je tih godina trenirao mlađe kategorije rvača.

Isti uspeh, titulu juniorskog prvaka Jugoslavije, Stanko Bogdan ostvaruje i 1996. godine kada, isto kao i Mladen Kecman, osvaja i drugo mesto na omladinskom prvenstvu, kao i četvrto mesto na Prvenstvu Balkana.

I KASUM U LEGENDI

Iako je kandidata za tu „titulu“ među sadašnjim mladim rvačima nekoliko, poslednja, četvrta velika posleratna legenda kluba sa „Krsta“ je svakako Goran Kasum, koji je još kao pionir “rođen“ u „Radničkom“, osvajao medalje i pojedinačne titule u svim uzrasnim kategorijama, od pionira do seniora, uz nekoliko titula državnog prvaka u oba stila, uz dve bronzane medalje na svetskim prvenstvima, uz peto mesto na Olimpijskim igrama i mnogo toga još. Goran Kasum je svoj krug vernosti i ljubavi prema „Radničkom“ zatvorio kada se u drugoj polovini devedesetih vratio da u njemu bude i trener. Imao je tu (ne)sreću da u punoj snazi i najboljim godinama bude n avrhuncu upravo kad su i društvo i država i klub bili u najvećoj krizi, ali je bez obzira na sve zaslužio da bude četvrta rvačka legenda sa Crvenog krsta.

U drugoj polovini devedesetih klub zapada u krizu, koja je pre svega finansijske prirode, što se potom odražava na sve druge aspekte. Kako u Sportskom društvu nema para, rvače praktično iz svog džepa finansiraju članovi njegovog rukovodstva, od predsednika skupštine Slobodana Skadrića i predsednika predsedništva Milana Zarića, pa do legendarnog Momira Kecmana, čija je zanatska radnja za plastifikaciju „Kecman i sinovi“ i glavni sponzor kluba. U takvoj situaciji i ne čudi da mu je ostala verna samo nekolicina najupornijih: njegov sin Mladen, koji je od 1998. do 2001. godine osvojio dva druga i jedno treće mesto u SR Jugoslaviji, Marko Vesnić koji je istovetan uspeh ostvario između 1998. i 2000. godine i Dalibor Perović koji je osvojio treće mesto 1999. U tom periodu Stanko Bogdan je bio drugi na juniorskom prvenstvu, a Milan Graovac i Miloš Zorić treći. Kecman i Vesnić su nastupali za seniorsku, a Bogdan za juniorsku reprezentaciju SR Jugoslavije. Sa mlađim kategorijama je 1996. i 1997. godine radio Miloš Delić, a prvu ekipu je, kao trener, krajem tih mračnih devedesetih godina vodio jedan od najvećih asova poniklih na Krstu, Goran Kasum. Ona je 1999. godine osvojila prvo mesto u Drugoj saveznoj ligi i, kao i nekoliko prethodnih sezona, „zahvalila“ se na učešću u Prvoj saveznoj ligi, za koju u tom trenutku nije bilo para (procenjeuje se da je bilo potrebno tadašnjih 15-ak hiljada nemačkih maraka). Zanimljivo, kada bi se izbodovali svi pojedinačni uspesi rvača „Radničkog“ na pojedinačnom prvenstvu Jugoslavije, ekipa sa Crvenog krsta bi osvojila peto mesto u državi (iza Kanjiže, Spartaka, Sente i Partizana), gde joj je otprilike i bilo mesto, ali…U takvoj situaciji najbolji seniori i juniori napuštaju klub ili prestaju da se aktivno bave rvanjem, a „Radnički“ po sedmi put u svojoj istoriji od 2001. godine i bukvalno počinje od nule, sa najmlađim pionirima i nešto starijim totalnim početnicima.

Bitni su i uspesi Mladena Kecmanai koji je od 1994 do 2001 5 puta finalista SR Jugoslavije, tri puta osvajac ekipnog prvenstva Jugoslavije, učesnik mnogih međunarodnih turnira, Evropskih Prvenstava i kvalifikacija ya olimpijske Igre 2000 kao i 10 mesto na SP Sveta u Tokiju 2001god.

Rezultati, naravno, par godina posle toga, prvo počinju da stižu u onim najmlađim kategorijama. Prvu medalju nakon tri godine zatišja u klub donosi 2002. godine Zvezdan Memiši koji u konkurenciji mlađih pionira osvaja drugo mesto u SR Jugoslaviji, baš kao i nešto stariji Dragutin Dukić u konkurenciji starijih pionira. Godinu dana kasnije, 2003. drugo mesto u istoj konkurenciji osvaja i Dragutinov brat Nenad Dukić. Te 2003. godine Zvezdan Memiši stiže do prvog mesta među mlađim pionirima, a svoju prvu medalju osvaja i Marko Devčić, za drugo mesto u kadetskoj konkurenciji.

Kako stasava podmladak „Radničkog“ sa kojim inače radi njegov dojučerašnji borac Stanko Bogdan, tako se i broj medalja iz godine u godinu povećava. Već u 2004. godini Dragutin Dukić donosi prvu seniorsku medalju, za treće mesto u državi, osvojivši i drugo mesto na juniorskom i prvo na kadetskom šampionatu. Marko Devčić je te 2004. godine drugi, a Nenad Dukić treći u kadetskoj konkurenciji. Zvezdan Memiši je prvi, a Nikola Milutinović treći među starijim pionirima, a blizanci Strahinja i Uroš Tadić, osvajaju prvo odnosno treće mesto među mlađim pionirima.

Te 2004. godine ekipa „Radničkog“ osvaja Kup Srbije i Crne Gore za kadete, a u tom uspehu učestvuju: Dragutin Dukić, Marko Devčić, Nebojša Kovačević, Miloš Marković,Vladimir Ljubičić, Nikola Gilić, Miodrag Šašović, Milan Kojić, Nikola Đikanović, Nenad Dukić, Nikola Milutinović, Miloš Golubović, Jovan Jelača, Slobodan Manojlović, Damjan Miličić i Nemanja Ivanović.

U 2005. godini Marko Devčić osvaja treće mesto u juniorskoj konkurenciji, Nebojša Kovačević je prvi, Edin Karajić drugi, a Nenad Dukić, Miloš Marković, Nikola Gilić i Dragan Dešić osvajaju treća mesta na kadetskom Prvenstvu Jugoslavije. Zvezdan Memiši i 2005. godine osvaja prvo mesto među starijim pionirima, baš kao i Dragan Dešić, dok je Strahinja Tadić drugi, a Filip Kolarić treći. Te godine seniorska ekipa je osvojila prvo mesto u Drugoj ligi i pobedila u baražu za Prvu ligu „Šabac“, ali im je ta pobeda potom administrativnom odlukom poništena.

Te 2005. godine stariji pioniri osvajaju ekipno prvenstvo države, a u ekipi su: Dragan Devčić, Zvezdan Memiši, Strahinja i Uroš Tadić i Filip Kolarić.

Ekipa „Radničkog“ u 2006. godini osvaja prvo mesto u Drugoj ligi i ponovo kroz baraž, posle pobede nad „Sentom“, uspeva da se domogne dugo željene Prve lige. Članovi te ekipe bili su: Dragan Dešić, Svilan Kostandinov, Marko Devčić, Dragutin Dukić, Marko Vesnić, Nebojša Kovačević, Miloš Naumovski, Miloš Marković, Edin Karajić i Zvezdan Memiši,

Te 2006. godine dojučerašnji pioniri osvajaju čak pet seniorskih medalja, za treća mesta u državi, a to su: Marko Vesnić, Dragutin Dukić, Zvezdan Memiši, Dragan Dešić i Miloš Naumovski. Nebojša Kovačević je drugi, a Marko Devčić treći u juniorskoj konkurenciji, a Dragan Dešić i Edin Karajić osvajaju prva mesta na kadetskom Prvenstvu države, na kojem treće mesto osvajaju: Edin Karajić, Zvezdan Memiši, Filip Kolarić i Strahinja Tadić. Braća, Strahinja i Uroš Tadić osvajaju te godine i treća mesta u konkurenciji starijih pionira.

Marko Devčić i Dragutin Dukić i 2007. godine osvajaju treća mesta na seniorskom prvenstvu. Dragutin Dukić i Goran Milutinović su juniroski prvaci države, Nebojša Kovačević i Dragan Dešić su drugi, a Marko Devčić treći u istoj konkurenciji, dok među kadetima Dragan Dešić i Zvezdan Memiši osvajaju prva, a Filip Kolarić, te Strahinja i Nenad Tadić, treća mesta. Te godine se među osvajačima medalja pojavljuje i Boban Živanović koji osvaja treće mesto među mlađim pionirima.

Ekipa koja je 2004. osvojila kadetski Kup države koja se tada zvala Srbija i Crna Gora, u manje-više istom sastavu, uz još nekoliko imena (Goran Milutinović, Filip Banjanin i Mirza Karajić) ove 2007. godine osvaja juniorski Kup Srbije. Te 2007. godine na Igrama mladih jugositočne Evrope u Solunu, kadeti Dragan Dešić i Zvezdan Memiši osvojili su bronzane medalje.

U 2008. godini Dragutin Dukić postaje juniorski prvak Srbije, baš kao i Goran Milutinović, dok Dragan Dešić i Nebojša Kovačević osvajaju druga mesta u juniorskoj konkurenciji. Dragan Marinković i Strahinja Tadić te 2008. godine osvajaju treća mesta u konkurenciji kadeta, Branko Živanović među starijim pionirima, a Zlatko Kurtović i Žarko Dickov u konkurenciji mlađih pionira.

Te godine Aleksandar Milićević, pod firmom „Radničkog“, osvaja srebrnu medalju na Svetskom kupu u Tirani, u disciplini koja se zove grepling i predstavlja humaniju verziju „ultimativnih borbi“ – bez udaraca.

Najzad, u 2009. godini Dragutin Dukić osvaja drugo mesto u državi u seniorskoj konkurenciji, Dragan Marinković drugi je, a Edin Karajić i Strahinja Tadić treći u konkurenciji juniora, dok među kadetima treća mesta u državi osvajaju Vasilije Govedarica, Branko Živanović i Dragan Marinković. Konačno, te 2009. godine Branko Živanović osvaja drugo, a Nikola Todorovski treće mesto u konkurenciji starijih pionira, dok su Žarko Dickov i Ivan Ristić treći među mlađim pionirima. U disciplini koja se zove grepling, kao član „Radničkog“, nastupa Aleksandar Rajačić, koji osvaja jedno prvo i dva treća mesta na odgovarajućim prvenstvima sveta.

U 2010. godini Dragan Dešić postao je seniorski prvak države u kategoriji do 60 kg,dok je Dragutin Dukić osvojio drugo mesto u kategoriji do 84 kg.Dešić je te godine još uvek junior,a na državnom prvenstvu u ovoj konkurenciji nastupio je u kategoriji čak do 74 kg i osvojio drugo mesto.Takođe je nastupio na juniorskom prvenstvu sveta u Budimpešti u kategoriji do 60 kg.

Boban Živanović osvojio je titulu prvaka države u konkuranciji starijih

pionira u kategoriji do 100 kg,dok je njegov brat Branko osvojio drugo mesto u kadetskoj konkurenciji do 100 kg i treće mesto u juniorskoj u kategoriji do 120 kg.Medalje na državnom prvenstvu osvojili su u uzrastu starijih pionira još Žarko Dickov- srebrnu do 66 kg i Danilo Čolić – bronzanu do 61 kg.U konkuranciji mlađih pionira Luka Tomović bio je drugi u kategoriji do 61 kg.

Marko Devčić osvojio je prvo mesto na studentskom prvenstvu države i nastupio na studentskom prvenstvu sveta u Torinu.